• آیه مباهله
  • آیه مباهله

مباهله (افسانه قارونی)

منبع

پدید آورنده: افسانه قارونی

 

نماز تمام شده بود.اصحاب، مدهوش وحی الهی بودند که از زبان مبارک سید عالمیان جاری می شد.از دور سیاهی نمایان شد.

ـ گروهی به این سمت می آیند.

ـ کیستند؟ مسلمانند یا غیر مسلمان؟

ـ از ظاهرشان و صلیب هایی که بر گردن دارند به نظر نصرانی باشند.

ـ اینجا چه می کنند؟آمده اند اسلام اختیار کنند؟

ـ جمع نصرانیان نجران وارد مسجد شدند و سلام کردند و چون وقت نمازشان بود، و به عادت خود مشغول ناقوس زدن شدند، به نیایش پرداختند.

ـ یا رسول الله آیا روا باشد که اینان در مسجد تو چنین کنند؟

ـ آنها را به حال خود واگذارید.

ـ آنها از نمازشان فارغ شدند و به همراه بزرگشان اهتم و عاقب و سید، متوجه حضرت گردیدند، سلام کرده، نشستند.خطاب به حضرت گفتند:

ـ ای محمد! درباره عیسی چه می گویی؟

پیامبر فرمود(ص):«هو عبدالله و رسله و کلمته القاها الی مریم العذراء البتول».

نصارای نجران چون این سخن را شنیدند، خشمگین شده و گفتند:

ـ چرا به صاحب ما ناسزا می گویی؟

ـ پیامبر فرمود:چه دشنامی گفتم؟!

ـ همین که می گویی او بنده است.

پیامبر فزمود:حاشا که نام عبدالله بر عیسی(ع) دشنام باشد او بنده خدا و فرستاده اوست.عیسی (ع) ننگ ندارد که بنده خدا باشد.«لن یستنکف المسیح ان یکون عبدالله و لا الملائکة المقربون…»(سوره نساء، آیه 172)

گفتند:آیا هرگز کسی را دیده ای که بی پدر متولد شده باشد؟

پیامبر فرمود:خداوند تبارک و تعالی می فرماید:«انّ مثل عیسی عندالله کمثل آدم خلقه من تراب…» صفت عیسی (ع) و شأن عجیب او در نزد خدا همچون صفت آدم (ع) است.(سوره آل عمران، آیه 59)شما باور دارید که او بی پدر و مادر خلق شده، و با وجود این، او را «ابن الله» نمی گویید، پس چگونه شخصی را که از مادر و بی پدر به وجود آید، پسر خدا می خوانید؟

هر چه پیامبر (ص) حجت می آورد، آنان در عناد خود اصراری می ورزیدند،تا اینکه آثار وحی بر خاتم الانبیاء(ص) ظاهر شد.پس از لحظاتی فرمودند:اگر در صدق ادعای من تردید دارید ،خداوند می فرماید بگو:«تعالوا ندع ابناءنا و ابناءکم و نساءنا و نساءکم و انفسنا و انفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنت الله علی الکاذبین»(سوره آل عمران، آیه 11) بیایید با هم مباهله کنیم ما فرزندان خود و شما فرزندان خود را بخوانید.ما زنان خود و شما زنان خود را بخوانید.ما نزدیکان خود را که از عنایت عزت و مودت ما، به منزله نفس ما باشند، می خوانیم شما هم نزدیکان خود را بخوانید پس بر دروغگو لعن و نفرین کنیم تا عذاب خداوند متوجه او شده، حق از باطل جدا گردد».

آنها لحظاتی با هم مشورت کردند.سپس گفتند:امروز را به ما مهلت دهید فردا جهت مباهله به صحرا می آییم.پس از آن همگی از مسجد بیرون آمدند و به سرای خود در آمدند.

عاقب که از همه آنان داناتر بود گفت:عناد مورزید.بر شما ظاهر است که محمد(ص) پیامبر خداست، اگر مباهله کنیم یک نصاری بر روی زمین نماند.

اسقف که از جمله بزرگان ایشان بود گفت:ای قوم!نظر من این است اگر فردا دیدید که محمد با همه اصحاب خود بیرون آمد هیچ اندیشه نکنید و با وی مباهله نمایید که او بر حق نیست، اما اگر دیدید با خواص اقربای خود بیرون آمد، از مباهله با وی حذر نمایید و بدانید که او پیامبری بحق است.

صبح شد. همه صحابه بر در مسجد و سرای حضرت صف کشیدند.هر یک توقع داشتند که رسول خدا(ص) او را برای مباهله ببرد.بعد از ساعتی، سلمان فارسی از سرای رسول (ص) بیرون آمد و گلیمی سرخ با چارچوبی بلند همراه داشت.به وعده گاهی که مقرر کرده بودند رفت تا سایبانی تعیین کند.

پس، حضرت از خانه خود بیرون آمد و متوجه هیچکس نشد.وارد حجره حضرت امیر (ع) شد.دست راست او را گرفت و همراه حسن و حسین (ع) به راه افتاد.به فاطمه (س) نیز فرمود تا به دنبال آنان روان شود.به وعده گاه رسیدند. پیامبر (ص) رو به قبله دو زانو نشستند.

نصرانیان گفتند:

ـ به خدا قسم، این مرد مثل انبیاء نشسته است.

ـ به نظر من مصلحت نیست که با او مباهله کنیم.اگر او اطمینان نمی داشت عزیزانش را برای مباهله اختیار نمی کرد.

ـ ما و شما می دانیم که محمد پیامبر مرسل است و آنچه می گوید از جانب خداست.به خدا که هیچ کس با هیچ پیامبری مباهله نکرد مگر آنکه هلاک شد.

ـ پس چه کنیم؟

ـ بهتر است با او مصالحه نماییم.

همگی جمع شده، نزد حضرت آمدند و گفتند:ای محمد! ما می خواهیم با تو مصالحه نماییم. پس بر چیزی که بتوان بدان قیام نمود، با ما مصالحه کن.حضرت هزار حله و هر حلّه به قیمت چهل درهم با آنان مصالحه کرد و حضرت امیر(ع) صلح نامه را نوشت.

در راه برگشت عاقب خطاب به یاران خود گفت:به خدا قسم اگر با او مباهله می کردیم همگی هلاک می شدیم.

اسقف گفت:آری.من نیز چون ایشان را دیدم ترس و هیبتی عظیم در من اثر کرد، دانستم ایشان بر حق اند.

ـ من نیز در ایشان نظر کردم، به خدا صورت هایی دیدم که اگر از خدای می خواستند کوه ها را از جای خود زایل می گردانید.

بعد از مراجعت ایشان حضرت خطاب به یاران خود فرمودند:

اگر بزرگان نجران با من مباهله می کردند حق تعالی آنان را به بوزینه و خوک مسخ می نمود.سپس آتش برایشان می ریخت و جمله اهل نجران را می سوزاند و حتی مرغابی که بر درختان بودند، هلاک می شدند.

و اینچنین خداوند برای مؤمنان در رد الوهیت عیسی(ع) حجت می آورد و خطاب به پیامبر گرامی اسلام (ص) (و امت ایشان ) می فرماید:آنچه درباره عیسی گفته شد حق و از جانب پروردگار توست«فلاتکن من الممترین».(سوره آل عمران، آیه 60)

 

logo-samandehi تارنمای اختصاصی موضوع مباهله
مؤسسه فرهنگی قرآن و عترت مباهله
تمامی حقوق برای مؤلفین و دست اندرکاران محفوظ است.
استفاده از محتوای تارنما، با ذکر منبع بلامانع است.