پس از ترك مباهله، پيامبر صلى الله عليه و آله دستور داد صلحنامه اى كه بر سر آن با نجرانيان توافق كرده بودند، به دست اميرالمؤمنين عليه السلام تنظيم و نوشته شود. متن صلحنامه چنين بود:
بسم اللّه الرحمن الرحيم
اين نوشته اى است كه رسول اللّه براى نجران نوشته درباره هر زرد و سفيد و سياه و هر چه مازاد بر هزينه زندگى آنان است. او (پيامبر صلى الله عليه و آله) اين گونه نوشت كه همه مازاد براى خودشان باشد و در مقابل آن، سالانه دو هزار حلّه بدهند كه هزار حلّه در ماه رجب و هزار حلّه در ماه صفر داده شود. قيمت هر حلّه يك پيمانه باشد كه هر پيمانه معادل چهل درهم نقره خالص است و كم و زياد آن طبق همين قاعده محاسبه شود. با پرداخت اين جزيه ديگر زكات از آنان گرفته نشود.
آنان از طرف مسلمانان به جنگ فرستاده نشوند. همچنين از فرستادگان پيامبر تا بيست نفر پذيرايى كنند و به آنان مسكَن دهند، و هيچ فرستاده اى بيش از يك ماه توقف نكند. همچنين هيچ لشكرى از مسلمانان وارد سرزمين نجرانيان نشود.
اگر در ناحيه يمن توطئه اى بر ضد اسلام صورت بگيرد، سى زره و سى نيزه و سى اسب و سى شتر براى عاريه به مسلمانان بدهند. پيامبر ضامن خواهد بود كه پس از دفع شر آنها را بازگرداند و هر چه تلف شده و از بين رفته باشد قيمت آن را بپردازد.
هر كس از اهل نجران حقى را طلب كند بايد به انصاف رفتار شود، نه ظالم و نه مظلوم شوند و هيچكس به خاطر ظلم ديگرى مؤاخذه نشود.
آنچه در اين صحيفه است نظارت خدا و امان نامه محمد رسول اللّه است، تا روزى كه خدا امر خود را پيش آورد يعنى روز قيامت؛ و تا مادامى كه درباره آنچه بر عهده آنان است دلسوزانه و مصلحانه عمل كنند و به ظلمى آلوده نشوند.
اين را على بن ابى طالب نوشته است.