یا اَهل‌َبَیتِ النُّبُوّه!
آدم ز سیب ِ غبطه به جاهِ شما چو خورد...
خود را از آسمانِ بهشتی به خاک بُرد
" لاتَقرَبا... " اشاره به یکتاییِ شماست
این را خدا ز فضل و کراماتتان شمرد
هستید جانشینِ خداوند در زمین
هرکس که خاکِ پای شما گشت ، حَشر ، بُرد
دُردی‌کِش ِ محبّتتان ، غرقِ در خداست
زیرا شما به عشقِ خدا می‌کِشید دُرد
باشد کمالِ خلق ، گداییّ تان ، یقین...
خوشبخت آنکه سر به سریر شما سپرد
تا که گذاشت روح شما را به جسم ، حق...
گفت آفرین به خویش ؛ چنین داد بازخورد!
اجرِ شهید ، روزیِ آن بنده می‌شود...
که با محبّتِ به شما زنده بود و مُرد
تسلیم ِ امر و نهیِ شما هر کسی که هست
در جنگِ با هوا و هَوَس ، غالب است و گُرد
بر فتح ، بر ظفر ، به نجات و به سوی حق
جز امتثالِ امر شما نیست راهبُرد
گر شد عیان حقوقِ شما در مباهله...
بر حقّ ِ تان زدند ولی بعد ، دستبُرد
اشکی که ریخت از نظر ، از ماتم ِ شما
زنگارِ جُرم را ز رُخِ صاحبش ، سِتُرد
از ماتم ِ حسین نباشد عظیم‌تر
شد ذبح ، او و آب ولی قبل از آن نخورد...
چشمش به او که خورد " عزيزٌ عَلَيَّ... " گفت
از ابتدا پیامبر از غصّه‌اش فِسُرد
حتّی نمی‌شود به شما خورد غبطه ، هم
ای خاندان! به پیش ِ شما کُلُّ شَیء ، خُرد
محمدعلی نوری
جمعه ۲۴ مرداد ۱۳۹۹
۲۴ ذی حجّه ۱۴۴۱
