وقتى اميرالمؤمنين (عليه السلام) به خلافت رسيد و به عراق آمد، اسقف نجران خدمت حضرت آمد. همراه او نوشته‌‌اى بود كه آن را در پارچهاى سرخ پيچيده آورد و عرض كرد: «يا اميرالمؤمنين، از شما مى خواهم دست خطى بنويسى و با زبان شفاعتى در باره ما بنمايى»، و منظور او اين بود كه ما را به سرزمين خودمان بازگردانى.
اميرالمؤمنين (عليه السلام) قبول نكرد كه آنان را بازگرداند و به آنان فهمانيد كه به قدرى مردم نسبت به عمر تعصب دارند كه تغيير در بدعت‌هاى او را بهانه‌‌اى براى فتنه قرار مى دهند، و لذا فعلاً اقدام به چنين مسئلهاى امكان ندارد. سپس حضرت اين نوشته را براى آنان به عنوان سندى از جانشين اصلى پيامبر (صلى الله عليه و آله) نوشت:
بسم اللّه الرحمن الرحيم
اين نوشته را بنده خدا على بن ابى طالب اميرالمؤمنين براى اهل نجرانيه نوشته است. شما نوشته‌‌اى از پيامبر (صلى الله عليه وآله) نزد من آورديد كه در آن در باره حفظ اموال و جان شما عهدى شده بود. من وفا كردم براى شما به آنچه محمد (صلى الله عليه و آله) براى شما نوشت ... . هر كس از مسلمين هم كه آنان تحت حكومتشان بودند برايشان همان را وفا كند و مورد ظلم قرار نگيرند و حقى از حقوقشان كم نشود.
اين را عبداللّه بن ابى رافع در دهم جمادى الاخرة سال ۳۵ نوشته است.
