پس از ماه رمضان سال نهم هجرت چهار نفر به همراه نامه پيامبر صلى الله عليه و آله براى دعوت مسيحيان به اسلام به سوى نجران حركت كردند، و با طى بيش از ده روز راه به نجران رسيدند.
نجرانيان در انديشه چگونگى رويارويى با پيامبر صلى الله عليه و آله بودند، كه نامه حضرت به اسقف اعظم نجران رسيد و به شدت او را تحت تأثير قرار داد. متن نامه حضرت چنين بود:
به نام خداى ابراهيم و اسحاق و يعقوب
از: محمد پيامبر خدا
به: اسقف نجران و اهل نجران
بر شما سلام مى كنم و خداى ابراهيم و اسحاق و يعقوب را شكر مى نمايم. اما بعد،
من شما را از عبادت بندگان به عبادت خدا مى خوانم؛ و شما را از ولايت بندگان
به ولايت خداوند دعوت مى نمايم. اگر دعوت مرا نپذيرفتيد بايد جزيه بدهيد و
اگر از اين هم ابا نموديد شما را به جنگ اخطار مى دهم.
«قُلْ يا اَهْلَ الْكِتابِ تَعالَوْا اِلى كَلِمَةٍ سَواءٍ بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ أَلاّ نَعْبُدَ إلاَّ اللّه وَ لانُشْرِكَ بِهِ
شَيْئاً وَ لايَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضا اَرْبابا مِنْ دونِ اللّه فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنّا
مُسْلِمُونَ»: «بگو اى اهل كتاب، بياييد به سوى سخنى كه بين ما و شما يكى است،
و آن اينكه جز اللّه را نپرستيم و به او شرك قايل نشويم و عده اى از ما عده اى
ديگر را ارباب خود قرار ندهد، به جز خدا كه پروردگار همگان است. اگر روى
گرداندند بگو شاهد باشيد كه مسلمانيم».